Ogród.

Opis potem.
___________________________________________________________________
Cecylia szła wolno trzymając Venca za rączkę. Pokazywała mu co jakiś czas drzewa i kwiaty, które zdobiły cały ogród posiadłości. Uśmiechała się przy tym, czując, że nadeszła już wiosna. Kwiaty w ogrodzie kwitły, drzewa również. Cecylia kochała tą porę roku. Słońce świeciło dodając życia wszystkiemu wokół.
- Podoba ci się?

Venc trzymał się mocno ręki Cecylii. Kiedy przeszli przez drzwi prowadzące do ogrodu, chłopak wystraszony schował się za mamę. Przecież jeszcze nigdy nie widział tak wielkiej przestrzeni! Najpierw było malutkie jajo, potem pokoje. Chociaż sypialnia i kuchnia i reszta pomieszczeń w domu była wielka, to było nic w porównaniu z otwartą przestrzenią nieba! Dopiero kiedy zobaczył, że mama się nie boi i pokazuje mu roślinki, pokonał strach i zaczął oglądać kwiaty i drzewa. Ukucnął, żeby zbadać trawę, wpakował ręce pomiędzy kwiatki i kichnął, kiedy słodki zapach pyłku uderzył go w nos. Chłopak aż pacnął na tyłek!

Cecylia śmiała sie tylko widzac reakcję chłopca. Poprowadziła go więc tam, gdzie było trochę mniej otwartej przestrzeni. Dokładniej do części ogrodu ogrodzonej wielkim żywopłotem, który sprawiał wrażenie zamknietego pomieszczenia. Poprowadzila go w kierunku ławeczki umieszczonej w cieniu i usiadła na niej. Pokazywała mu kwiaty róż, które okalały ławkę i jej okolice.

Chłopiec posłusznie szedł za mamą. No, póki co był grzeczny ale jak później zacznie rozrabiać! To go pewnie Cecylia nie upilnuje i nawet Vincent, o ile się obudzi, nie da rady go utemperować!
Póki co jednak cieszmy się tym Vencem, małym i spokojnym, ciekawym świata i ruchliwym. Z zainteresowaniem kucnął obok róż okalających ławkę. Spojrzał na wielki czerwonym kwiat i wpadł na pomysł. Zerwie jednego dla mamy! Ona chyba je lubiła, na pewno go pochwali!
Złapał więc za łodygę najmocniej jak umiał i zaraz pognał do mamy z płaczem i zakrwawioną wewnętrzną częścią dłoni.

Cecylia wachlowała się ręką, bo rzeczywiście zaczynało się robić ciepło. Przymknęła na chwilę oczy czując, że nareszcie może odpocząć. Chwila relaksu nie trwała jednak zbyt długo, bo przybiegł do niej zapłakany malec. Szybko podniosła go i posadziła sobie na kolanach. Gdy ujrzała zakrwawioną rękę westchnęła cicho. Wyjęła z kieszonki małą, białą chusteczkę i przyłożyła do jego dłoni. Obwiązała ją tak, by nie spadła i pocałowała miejsce, gdzie musiało go boleć najbardziej. Spojrzała na niego.
- Oj, kochanie, nie wolno zrywać kwiatków, jeżeli mają kolce. - Przytuliła go delikatnie do piersi i uśmiechnęła się do niego.

Venc chlipał jeszcze przez jakiś czas, w końcu nadal go bolało. Uspokoił się jednak w obecności Cecyli, chociaż na róże spoglądał teraz z nieufnością i niejaką złością. Na pewno sie jeszcze na nich zemści!
Przytulił się do mamy, wtulając w nią twarz. Już nie chciał zwiedzać ogrodu. Jeszcze znów coś mu zrobi na złość i go pokłuje albo ugryzie!