Pheam Nightray

Imię i nazwisko:
Pheam Nightray
Pseudonim:
---
Ranga:
Łowca Głów / Sługa Allexelle, jednak tak jak i ona pochodzi z po za granic Enterneth, więc także i podróżnik.
Rasa:
Smok
Opis postaci:
Od czego by tu zacząć, od wyglądu czy może od charakteru? Opisywanie jednego i drugiego sprawi mi pewnie dużo problemów, więc nie przeciągając zacznę od początku. Więc jest on dość wysokim młodym mężczyzna, który na pierwszy rzut oka przypomina szlachcica, czy innego tego typu arystokratę. Nie jest nim jednak, jednak taki wygląd nadają mu właśnie ubranie, które na siebie zakłada. Otóż, na co dzień można go zobaczyć w płóciennej koszuli, którą zapina zwykle pod samą szyje i opina długi, czarnym krawatem. Ten natomiast znika pod piękną, czarno-czerwoną marynarką, na która narzuca jeszcze dłuższy purpurowy płaszcz. Do tego zakłada ciemne spodnie, która zwykł wkładać w cholewy sięgających po same kolana butów. Ah, zapomniałbym o najważniejszej rzeczy. Ów dolną część ubioru opisane grubym, skórzanym pasem, który za zadanie ma, nie tylko utrzymać je na miejscu, ale również wytrzymać ciężar wiszącej na nim broni. Tak – dobrze przeczytaliście broni. Przecież łowca głów musi w końcu czymś walczyć, prawda? On do potyczek używa miecza, który otrzymał od swej pani Allexelle i który ceni bardziej niż własne życie. Nazwał go Zireael. Jest to pięknie wykonany miecz o dość charakterystycznym wyglądzie - jego klinga jest czarna i matowa, natomiast rękojeść wykonana jest ze złota z domieszkami innych metali. Jest on dość podobny do zwykłego rapiera, z tym, że wykonany lepiej, a klinga jest bardziej wytrzymalsza. Oj, zająłem się miecze, a co z najważniejszymi rzeczami jak kolor włosów i oczy? Otóż jest posiadaczem dość bujnej brązowej czupryny, której w żaden sposób nie może uczesać. Kiedyś nawet próbował spiąć je spinkami, jednak szybko na tym zaprzestał. Z tego powodu, włosy stoją mu we wszystkie strony. Oczy, no cóż. Są one koloru… Właściwie on sam nawet tego nie wie. Raz są niebieskie, raz zielone, innego razu błękitne, znowu są piwne. Jakaś choroba? Prawie. Jest to efekt uboczny transformacji w człowieka. Ah tak. Nie wspominałem w ogóle o tym, kim jest! Od urodzenia, czyli od 576 lat jest piękny, złoto łuskim smokiem, jednak od prawie 20 lat znajduje się właśnie w tym, małym, wiotkim ciele człowieka. Dobrze, a więc przejdźmy w końcu do charakteru. Zacznijmy od określenie jego relacji ze światem. Otóż jest on bardzo radosną i optymistyczną osobą – o ile znajduję się on u boku swojej pani. Jeśli jej nie ma, gotów jest wpaść w szał i niszczyć co popadnie, zabijać ludzi i w ogóle armagedon. Są to właśnie pozostałości z jego usposobienia do innych, kiedy był smokiem. Właściwie gdyby nie Allexelle, pewnie teraz- zamiast jej służyć- niszczyłby okoliczną wieś i gwałcił służki. No, oprócz tego to zawszę chętnie pomaga innym – o ile w ta pomoc wlicza się zabicie kogoś. Kocha swoją panią i przekłada jej życie nad swoje. Lubi ciastka i różne słodkości, jak galaretka czy czekolada. Jest gotowy skoczyć za młodą Rainway w ogień i zrobić wszystko, aby ta była zadowolona.
Biografia:

Cytat :

„Jest wiele ras smoków, oraz potworów podobnych do nich, jednak podzielić można je na trzy kategorie. Pierwszą są smoki właściwie, zaliczane są do nich: Smoki zielone najpopularniejsze, które po mimo nazwy zazwyczaj są szarawe, czerwone oraz czarne. Drugie to smocze mutanty. Rodzą się ona jako hybrydy innych gatunków, i określamy je raczej jako „nie wypały”. Zaliczane są do nich między innymi bazyliszki, latawce czy też oszlugi i wywerny. Ostatnie to smoki określane mianem legendarnych. Te widziano tylko kilka razy. Zaliczane do nich są smoki złote, białe oraz kryształowe. O ile o drugiego nie trudno na północy w mroźnych krainach, to trzeciego i pierwszego widziano jeden jedyny raz. Pod czas wojny w Enterneth.”
Vademecum Monstrum

Dawno, dawno temu, w pewnej pięknej krainie zwanej Enterneth, żył sobie pewien smok. Jak to smok, wstawał wcześnie rano, przelatywał nad kilkom wioskami, robił rozpieduche w kilku z nich, zjadał parę dziewic i baranków, potem siadał na jednej z wież zamkowych i przyglądał się całemu światu. I wszystko było by w najlepszym porządku, gdyby nie fakt, że był on złoty. Nie jakiś żółty, czy tam piaskowy- złoty. Przysparzało mu to sporo problemów, dlatego ograniczył swoje wycieczki do wiosek i spokojnie zaległ w swojej jaskini. Nie był to jednak koniec jego kłopotów – legendy o nim docierały nawet do najdalszych obszarów królestwa, no i zaczęło się. Co chwile nawiedzali go różni rycerze, szewcy, wampiry, budowniczy, alchemicy, lekarze. Wszyscy. Dlatego też nie musiał martwić się o jedzenie. Mijały lata, a ochotników robiło się, co raz mniej. W końcu ludzie przestali wierzyć we wszystkie te legendy o złotym smoku i ruch w jego jaskini zmniejszył się. Nie minął jednak rok i stało się coś, co na zawsze odmieniło jego życie. Wybuchła wojna. I to nie tak normalna między królestwami. Była to rzeź pomiędzy rasami. Smoki musiały interweniować. Jednak różnica w sile była prze ogromna. W ciągu kilku miesięcy kraina został dosłownie zrównana z ziemią – miasta zostały spalone, została zaledwie garstka walczących i wtedy stało się coś dziwnego. Wiedźma pojawiła się na polu walki i na wszystkie obecne tam smoki rzuciła klątwę. Złotego smoka, który również przyłączył się do walki, dosięgła zaledwie cząstka owej złowieszczej mocy – dlatego klątwa rozprzestrzeniała się powoli. Smok uciekł po za granice Enterneth i znalazł sobie wygodną jaskinie, w której zaległ. Tam przez następne kilkaset lat zmagał się z ową „chorobą”, aż w końcu… Obudził się w całkowicie innym ciele. Był człowiekiem. Słabą ludzką rasą. A co najgorsze, nie wiedział gdzie się znajduje, gdzie znajdzie jakieś pożywienie i jak je w ogóle znaleźć. Wyczołgał się w tedy z jaskini i jakimś cudem dotarł na trakt, gdzie napadnięto go i zbito na kwaśne jabłko. Na szczęście – akurat przejeżdżała tamtędy karoca, w której siedziała głowa rodu Rainway’ów. Zaopiekowali się nim i zatrudnili go jako służącego dla ich ledwie kilka lat młodszej (od niego ludzkiej formy) córki. Tam rósł i wychowywał się, przez co prawie zapomniał o swoim „smoczym życiu”. Nadano mu również imię i nazwisko. Ponieważ nie chciał przysparzać kłopotów, począł uprawiać dość nie codzienny zawód – został łowcą głów. Jednak o tym, jego pani nie wie.