Sala Główna

Wchodząc do domu publicznego nie każdy wie, czego się spodziewać. Ci, którzy już tu wcześniej bywali doskonale wiedzą co spotka ich za drzwiami. Duże, ciemne pomieszczenie a wokół piękne zdobione meble: kanapy, ławy i fotele. Jeżeli ktoś myślał, że jest to typowy "burdel", w którym zionie biedą - mylił się. Sala główna natomiast jest najlepiej urządzoną salą. W końcu pełni rolę reklamy i prezentacji. Często w sali tej obsługują najpiękniejsze kobiety zachęcające do dalszych odwiedzin i korzystania z innych usług, niż tylko "towarzystwo". Zapraszają klientów do swoich prywatnych sal, w których dzieją się różne rozpustne rzeczy...

DOM PUBLICZNY: OTWARTY

Javier mieszkał w Romar już długo, ale jeszcze nigdy nie był w domu publicznym. Czasami przechodził nawet tą smutną i wręcz straszną uliczką, ale nie miał ochoty tam wchodzić. Lecz w końcu ciekawość wzięła górę. Chłopak przekroczył drzwi frontowe, a później te, stojące na straży Sali Głównej. Niejednokrotnie słyszał, że to piękne pomieszczenie, pełne przepychu i bogactw, ale nie bardzo w to wierzył. Być może dlatego teraz tu był. Chciał się po prostu przekonać, czym to pachnie. I faktycznie - pachnie bogactwem. Javier rozglądał się zaciekawiony. Wokół nie było żywej duszy. A przynajmniej tak mu się zdawało.

Elizabeth wróciła do domu już jakiś czas temu, jednak nie do końca gotowa do przyjmowania gości szykowała się w swoim pokoju. Gdy jednak usłyszała zamykające się drzwi dokończyła szybko makijaż i wyszła klientowi na powitanie. Ubrana była jak zwykle olśniewająco, w długą czarno białą suknię z dużym dekoltem obnażającym jej jędrne piersi. Twarz miała umalowaną, nie nachalnie, lecz widocznie. Usta pomalowane czerwoną szminką wykrzywione były w szerokim, uwodzicielskim uśmiechu. Dobrze wiedziała, że kto na nie spojrzał zapragnął ich. W ręce trzymała swoją ukochaną fajkę, bez której nie potrafiła się obejść. Tak przygotowana spojrzała ostatecznie w lustro i weszła do sali głównej patrząc na nowo przybyłego.
- Witam w najdoskonalszym domu rozkoszy w całym Królestwie Enterneth panie. - Mówiła powoli, dobrze zdając sobie sprawę z modulacji swojego głosu tak, by brzmiał uwodzicielsko, ale jednocześnie bardzo ciepło. - Otworzyły się przed tobą wrota, które doprowadzą cię do niezwykłego świata rozkoszy. Gwarantuję, że gdy raz jej u nas zaznasz, nigdy o nas nie zapomnisz. A wspomnienie to stanie się najwspanialszym ze wszystkich. - Dygnęła lekko, ledwie zauważalnie. Pociągnęła swoją fajkę i wpatrywała się w gościa. Czegóż to on teraz zapragnie? Jedną z jej koleżanek, a może ją samą? Zaśmiała się pod nosem. Czekał ją normalny dzień, a właściwie noc, pracy. Ostatnio trochę się leniła i sama się zdziwiła ile radości przyniósł jej taki obrót sytuacji. Podeszła do gościa bliżej i patrzyła na niego wyczekujaco, od czasu do czasu pociągając fajkę.

Chłopak odciągnął wzrok od obrazów, które dumnie prezentowały bogate wnętrze Sali Głównej. Usłyszał ciche kroki, a potem delikatne skrzypienie drzwi. W drzwiach stała kobieta. Wyglądała olśniewająco. I choć Javier nie miał póki co ochoty na erotyczne przygody, mimowolnie spojrzał na jej piersi. Kobieta wiedziała, jak się ubrać, by przyciągać wzrok - i pieniądze. Kiedy podeszła, młodzieniec poczuł zapach jej perfum. Wydawał się bardzo intensywny, ale tylko na początku, bo później jego obecność była przyjemnością, a wręcz rozkoszą.
- Witaj - odpowiedział krótko, przyglądając się jej twarzy. Duże, niebieskie oczy hipnotyzowały, ale nie poprzez przenikliwe spojrzenie. Wystarczyła sama ich obecność, aby Javier przypomniał sobie, co to piękno. Od kilku lat jedyne kobiety, które widywał, to klientki w jego pracowni. Inne były tylko tłem. - Piękna Sala. - dodał, ignorując zachętę kobiety.

Patrzyła na niego przez dłuższą chwilę lustrując go od góry do dołu. Uśmiechała się pod nosem i znowu zaciągnęła się fajką. Wodziła oczami po jego ciele, tak jakby go oceniała. Stuknęła fajką w oparcie kanapy, przy której stała. Co chciała przez to powiedzieć? Zapewne to, że zaprasza by usiadł z nią. Podeszła do niego jeszcze bliżej roztaczając wokół siebie ten swój zwykły czar.
- Rzeczywiście piękna. - Zaśmiała się cicho. Złapała go delikatnie pod rękę i poprowadziła do kanapy usadzając go na niej. Sama usiadła obok i odłożyła fajkę na stół.
- Czego pan sobie życzy? - Zapytała szepcząc mu do ucha. Co miała do zaoferowania? Na sam początek może jakiś alkohol! Zaśmiała się znowu i spojrzała mu w oczy.
- Może zabrzmi to głupio, ale co pana sprowadza w moje skromne progi? - Odsunęła się lekko od niego. - Nie wygląda pan jak zwykły klient. - Ponownie zaciągnęła się fajką i spojrzała na niego zaciekawiona. Cóż, ostatnio spotyka naprawdę ciekawych mężczyzn.

Javier dał się poprowadzić tej zjawiskowej kobiecie. Choć z początku czuł się zakłopotany jej nazbyt przenikliwym spojrzeniem, teraz był już spokojny. Utonął w miękkiej kanapie wraz z dziewczyną, która co chwilę spoglądała mu w oczy.
- Wcale nie głupio. Przyszedłem z ciekawości, ponieważ wiele słyszałem o tym miejscu, jak również o tej pięknej Sali, a więc postanowiłem sprawdzić, czy tak jest naprawdę. Nigdy nie dowierzam w to, co mówią. - Wyjaśnił, kończąc krótkim milczeniem. - A więc dlaczego jestem niezwykły? - spojrzał na kobietę zaciekawiony.

Siedziała przy nim i cały czas mu się przyglądała. Ciekawość? Zaśmiała się. Cóż, mało kto przychodzi tu tylko z ciekawości. Położyła mu dłoń na ramieniu i bez pytania nalała do szklanki whiskey. Podała mu ją z uśmiechem mówiącym, że sprzeciwu w tej sprawie nie zniesie.
- Klienci zazwyczaj przychodzą tu tylko w jednym celu. Ty zdaje się, nawet nie masz zamiaru skorzystać z moich usług. Poza tym, przyszedłeś tutaj podziwiać salę nie kurtyzany. Nie, zdecydowanie nie jesteś normalnym klientem. - Mimo tego co powiedziała cały czas starała się go oczarować tak, by w końcu skorzystał z jej usług. Miała co prawda przeczucie, że chyba jednak tym razem straci klienta. A to było niedopuszczalne! Ona, najlepsza kurtyzana w mieście, miałaby stracić klienta? O nie, Elizabeth nigdy na coś takiego nie pozwoli. Przysunęła się bliżej, objęła za ramię i poczuła jaj jej biust dotyka jego łokcia. Uśmiechnęła się zaczepnie. Cóż, żaden mężczyzna się temu nie oprze. przynajmniej według Elizabeth.

Chłopak wziął od kobiety szklankę z whiskey, ale nie upił nawet łyka, tylko oparł na kolanie.
- Tak, masz rację. Nie mam ochoty się dziś bawić. - Odparł krótko, a po chwili poczuł jak na jego łokciu opiera się jej pierś. Chciał spojrzeć tam ukradkiem, ale nie udało mu się. Dziewczyna roześmiała się.

Patrzyła na niego jeszcze przez chwilę z uśmiechem. Jednak szybko przybrała całkiem inny, zupełnie przeciwny wyraz twarzy. Odsunęła się od niego i wyjęła mu szklankę whiskey z ręki. Sama wypiła jej zawartość. Spoglądała na niego z drugiej połowy kanapy.
- Więc po co tu przyszedłeś? Dom publiczny służy do zabawy, do niczego innego. Jeżeli nie masz zamiaru się bawić, a chcesz tylko podziwiać wnętrze idź gdzie indziej. - Mówiła zdecydowanie do głębi urażona tym, jak została potraktowana ona i cały jej dobytek. Była zła, dało się to wyczuć. Ale czego się dziwić? Przyszedł do niej ktoś, kto nawet nie wiedział co może tu zastać najwidoczniej. Ale ona już mu da nauczkę, że do Domu Publicznego nie przychodzi się TYLKO z czystej ciekawości. A już na pewno nie wychodzi się stąd od tak.

- W takim razie wyjdę, skoro nie jestem tu mile widziany. - Javier nie lubił, gdy ktoś na niego naskakiwał w ten sposób, dlatego odpowiadał tym samym. A że szybko tracił cierpliwość, możliwe, że dialog nabierze nieco więcej pikanterii. Taka piękna kobieta - pomyślał - szkoda, by się złościła, w końcu to szkodzi urodzie. Cóż, trudno...
Nawet nie czekał na reakcję dziewczyny. Po prostu wstał i skierował się do wyjścia, mijając piękne obrazy i eleganckie meble.

Zaśmiała się tylko patrząc za nim i pociągając fajką. Cóż, interesujący mężczyzna, ale zdążył ją już porządnie zdenerwować. Po cholerę zjawiał się w Domu Publicznym skoro nie liczył na towarzystwo kurtyzan? Az zaklęła głośno, tak, że gdyby ktoś był w budynku, zapewne usłyszałby ją w każdej jego części. Co to miało w ogóle znaczyć, co?! Elizabeth aż wrzała ze złości. Zastanawiała się, co teraz. Wstała więc i starając się głęboko oddychać dla uspokojenia skierowała się do własnego pokoju głośno trzaskając drzwiami od sali głównej na odchodne.


z/t