Melchior vs. Erwin

Witamy wszystkich na kolejnym pojedynku! Dzisiaj znajdujemy się na pustyni. Wszędzie piasek, słońce i kilka kamorów. Nic więcej! Z tego powodu zapewne na trybunach zasiada bardzo mało osób, jednak kilka dziewoi się tutaj przyplątało. Czyżby któryś z zawodników był ich ulubieńcem? Kto wie...
Zaczynamy od tego, że arena bitewna ma wymiary 20x20 metrów. Jest na niej sam piach, od czasu do czasu jakiś mały kamień i kilka pod umierających roślinek. Pogoda jest piękna, właściwie to aż za. Wysoko na niebie świeci słoneczko, sprawiając, że od samego siedzenia pot spływa strumieniami z czoła. Dzisiejszymi zawodnikami są Melchior i Erwin, dwóch członków gwardii. Ach, te mundury! No nic chłopcy. Czas zaczynać!

Nie ma to, jak po przyjacielsku spuścić kumplowi łomot. Może i Erwin był trochę silniejszy od Melchiora a na pewno większy i cięższy, jednak Mel widział swoje szanse na pokonanie go w czystej walce. Stąd propozycja pojedynku, bynajmniej nie na śmierć i życie ani nie o pieniądze tylko o samo przekonanie. No i oczywiście pisk ludzkich dziewcząt. Ach nie może być piękniejszej nagrody nad zachwyt szanownych dam.
W pełnym umundurowaniu wyszedł na arenę. Mniej więcej wtedy zaczął żałować włożenia na siebie czegokolwiek. Niech ktoś zgasi to słońce! Pozostawało liczyć na to, że gigant z północy będzie jeszcze gorzej znosił te warunki. Oby.
Rozejrzał się. Trybuny jedynie z rzadka usiane były ludzkimi głowami, choć Mel oczywiście dopatrzył się tam paru niewiast. Nie widział ich zbyt dokładnie ale był pewien, że wszystkie są nad wyraz piękne i oczywiście wszystkie są ludźmi, och tak, to było oczywiste.
Zaraz jednak przywołał siebie do porządku. Spojrzał na swojego przeciwnika. Wiedział dobrze, że nie powinien się teraz rozpraszać. Zaczął iść w jego kierunku zupełnie swobodnym krokiem. Na jego twarzy malowały się spokój i pogoda ducha, jakby przyszedł na piknik a nie na pot, łzy i zadawanie wielkoludowi bólu.
- Nie przypuszczałbym nigdy, że spotkamy się kiedyś w podobnych okolicznościach - to rzekłszy posłał mu ciepły uśmiech. - Niech więc wygra lepszy.
Zatrzymał się dosłownie parę kroków od niego.

Elegancki mundur Gwardzisty był nieodłącznym elementem niemal każdego publicznego wyjścia Erwina. Patrole, dyżury, wizyty, praktycznie wszędzie pojawiał się w dopiętym na ostatni guzik uniformie. Dziś było nie inaczej. Zdawałoby się, że pustynny upał będzie dla tego północnego osobnika nie do zniesienia, że przy dłuższym przebywaniu na Słońcu może stracić przytomność. Fakt. Stało by się tak, gdyby mężczyzna był człowiekiem, a nie Płomieniem uodpornionym na wysokie temperatury. Jego umiejętności sprawiły, że na czole Gwardzisty nie pojawiła się nawet jedna kropelka potu. Warunki klimatyczne panujące na arenie były więc dla niego bardzo korzystne, bowiem żywił nadzieję, że wrażliwy na taki skwar Melchior zmęczy się o wiele szybciej.
Publika z kolei nie zdawała się ani grzać Erwina ani też ziębić. Jego oczom umykała każda ze stojących na uboczu panienek. Wolał skupić się na przeciwniku, który chodź nie był tak rosły jak Gwardzista, z pewnością posiadał wiele umiejętności, które mogłyby przysporzyć nie lada kłopotów.
- Widzi pan, życie jest nieobliczalne. - Odparł oschle. - Tak. Powodzenia więc.
Chwycił rękojeść szabli, sam robiąc krok naprzód. Gdy tylko zbliżył się na odpowiednią odległość, wysunął ją i zadał cięcie poprowadzone od dołu ku górze. Miało to raczej charakter zwiadowczy, aniżeli było wykonane w celu zranienia Melchiora.

Cios wymierzony z dołu? Nie na to liczył Melchior, jednak to nie pora na marudzenie. Lewą ręką wyciągnął czym prędzej jedno z ostrzy (odrobinę krótszych od miecza Erwina) by zablokować uderzenie albo raczej odepchnąć je na lewo od siebie, tak, aby nie znajdować się już na torze jego ruchu. Był wprawnym szermierzem, robił to nie raz więc miał tę sztukę dobrze opanowaną.
Bynajmniej wcale nie miał zamiaru siłować się z blondynem, co byłoby przecież zupełnie bezcelowe, ani czekać aż jego miecz zsunie się z ostrza. Ciężar ciała przeniósł na prawą nogę, wystawioną teraz nieco do przodu, aby przygotować się do ataku który miał zamiar przypuścić za chwilę

Próba Erwina spowodowała zderzenie się dwóch mieczy gwardzistów. Mogli spojrzeć na siebie z bliska i przygotować się mentalnie do tego, co miało nastąpić za chwilę.

Melchior ---> atak
Erwin ----> obrona

Mel natychmiast wyciągnął drugie ostrze. Zrobił jeszcze jeden krok do przodu po czym zadał cios z lewej, na wysokości pasa wielkoluda. Zaraz po tym zrobił krok w prawo, by choć na chwilę dać odpocząć lewej ręce. Wiedział dobrze, że na walkę z Erwinem będzie musiał oszczędzać siły.

Kątem oka zauważył drugie ostrze w rękach przeciwnika. Zablokowanie go nie zdawało się być zbytnio trudne, bowiem Melchior odepchnął szablę Gwardzisty na lewo, przy pierwszym uderzeniu, dając mężczyźnie ponownie wolna rękę do działania. Poza tym skierował atak właśnie z tej samej strony, czyli dokładnie tam, gdzie znajdowała się szabla Erwina. Mówiąc krótko, przeprowadzenie defensywy nie wymagało nawet zbytniego wysiłku.
Jednak, mimo wszystko, Gwardzista znajdował się między przysłowiowym młotem a kowadłem. Melchior był przecież posiadaczem dwóch, wspaniałych mieczy i pozostanie w ich zasięgu mogłoby mieć bardzo nieprzyjemne skutki. Poza tym Erwin też nie dałby rady blokować, gdyby musiał odpierać ataki, znajdując się tak blisko swojego przeciwnika. W związku z tym, kiedy tylko zatrzymał ostrze chłopaka, uskoczył w tył, by nabrać pewnego dystansu.

Erwin odskoczył do tyłu w odpowiednim momencie, gdyż Melchior wyciągnął swój drugi miecz. W czasie, gdy brązowowłosy szarżował na blondyna, ten spokojnie odskoczył do tyłu. Widać było, że nie traci spokoju i  wie co robi. Tym razem nadszedł czas ataku Erwina.

Erwin ---> Atak
Melchior ---> Obrona

Ścisnął mocniej szable w dłoni, nabierając powietrza w płuca i wypuszczając je w głośnym wydechu. Z pewnością trzeba było przyspieszyć tempo, gdyż w ten sposób stukać się będą do końca świata, a zwycięzca nie zostanie wyłoniony. W związku z powyższym, Gwardzista ponownie ruszył ku niemu, zadając wreszcie serię precyzyjnych, szybkich cięć, jednocześnie posuwając się do przodu o krok czy dwa, ale nie podchodząc na tyle, by znaleźć się ponownie między dwoma ostrzami Melchiora. Liczyło się przede wszystkim szybkie zmęczenie przeciwnika. Erwin też zużywał dużo energii, bo nie był robotem, ale robił to zdecydowanie wolniej, gdyż posiadał całkowitą odporność na pustynny upał. Bo dlaczego nie korzystać z przewagi, którą dała mu natura?
Wiedział, że Melchior to wspaniały i wyszkolony szermierz, jednak Erwin mu nie ustępował, dlatego liczył, że natrafi też na taki moment, kiedy jego przeciwnik zawaha się i da mu szansę.